Jak kroczyć co dnia

Kiedy serce trzymam w kawałkach

Próbuję uchwycić chwilę

Ale wszystko co mam

To w ręku trzymaną bandamkę

I złamane w pół marzenia

Na potarganej kartce

A myśli ulatują bezładnie

Jak para z czajnika

Dziś ostatni raz chciałbym dotknąć gwiazd

Nim zatracę się sam w sobie

A serce zamknę na klucz

Odejdę ścieżką tylko znaną mi

I już mnie nie odnajdziesz

W plątaninie myśli

Mój świat zamknięty w czterech ścianach

Pustka i wszystko co mam

Wiara w nowe jutro

I złość ta nieodzowna

I szafki wypełnione po brzegi

Doświadczeniem którego nie chciałem

Wolę zatrzymać czas

I spróbować jeszcze raz

Zabić strach

Marzenia to miłość

co daje mi skrzydła

Marzenia to siła

bezkresna i wielka

Są moim istnieniem

Całym światem

Piękną melodią

z chwytliwym taktem

Wiem, że się skarżę,

Jestem tylko człowiekiem

Gdy podetną mi skrzydła

Ja wiem, że i tak polecę.

Kiedy Ci powiedzieć mam

Że to co było jest nieważne ?

Kiedy Ci powiedzieć mam

Od nowa tworzę swój świat ?

Daj mi wreszcie spokojnie żyć

Nie chcę dłużej tutaj gnić

W pułapce myśli zamknięta wciąż

Wiersz biały komponuję

Na białej kartce narysuję

Białą kredką białe myśli

To co było Ci się przyśni.

Kiedy Ci powiedzieć mam

Że to co mówisz jest nieważne ?

Kiedy Ci powiedzieć mam

Za nic już twe słowa nam

Daj mi wreszcie zacząć żyć

Nie chcę dłużej tutaj gnić

W pułapce myśli zamknięta wciąż

Czarny wiersz dziś skomponuję

Czarną kartką go uraczę

Czarną kredką, czarne myśli

To co dzisiaj Ci się przyśni.

Teraz widzę, mimo Cienia

Teraz widzę, mimo Mgły

Teraz widzę, byłam ślepa

Błądząc w nocy skomponuję

Szary wiersz na kartce szarej

Szarą kredką szare myśli

To co będzie Ci się przyśni.

The first and the last time
Fall aslep with a soulful smile
Get up and just say
I can have you every day.
And fight 'till it still makes sense.
Whatever it would takes.
I believe that one day
We will togeher pray
Holdin' hands with no fear
That you and I will disapear.

Kiedy mi tak smutno Boże
Zwracam się do Ciebie
O tej zimnej porze
Przytul mnie swym słowem
Ocal od tego smutku
Co drąży mą duszę
Nie pozwól jej wyschnąć
Oszczędź upokorzeń
Daj siłę 
Tak wielką
Żeby pokonać to co złe

Ocal mnie od smutku
Tylko proszę cię Boże.

Ja i Ty. Zagubione gdzieś między wierszami dnia.
Poprzeplatane słowami ,,muszę" ,,nie mogę" ,,potem".
W następnym rozdziale ,,chcę" ,,cieszę się" ,,pragnę"
Żeby kartę później zobaczyć ,,idę" ,,do jutra"

I tak przez całą księgę zwaną życiem
Pełną wartkiej akcji, ale i stagnacji
Wzlotów i upadków
Złości, miłości
Ja i Ty.

Całkowe przemyślenia.

Dzisiaj tak z innej beczki. Czy studia ścisłe są dobre dla osoby, która jest artystyczną duszą?
Podobno u źródeł fizycznego, matematycznego i inno-przyrodniczego rozumowania stoi kultura europejska. Teraz, będąc na swoich studiach wiem, że myślenie głównie fizyków jest bardzo specyficzne i można je określić kilkoma bardzo charakterystycznymi dla niego cechami, a pierwszą z nich nazwę następująco:
,,Tak jest i koniec kropka!"- zakłada, że coś ustalamy za pewnik. Dzięki temu nasze rozważania ograniczamy do jednej, szczególnej sytuacji, przez co łatwiej jest prowadzić wszelakie doświadczenia, tudzież badania.
,,Inercjalny układ odniesienia"- czyli coś, czego większość studentów tak na dobrą sprawę nie rozumie. Zakłada, że na układ ,,nie działa żadna zewnętrzna siła", cokolwiek by to nie znaczyło.
,,Alabala"- czyli określenie często pojawiające się, jako stała, lub zmienna (stosowane zamiennie). Np. całka z alabala, pochodna alabala po x itp. Czasem występuje także jako określenie osoby, rzeczy, lub stanu.
,,Kurczę fix" to połączenie kurczęcia z fixem (jak taki fix do śmietany) do czego mam następującą interpretację- kurczątko do zrobienia w 3 minuty-wsypujesz, zalewasz wodą i gotowe! Nie bardzo wiem, jaki to ma sens fizyczny, ale dalej go rozkminiam!
Na koniec chyba moje ulubione-,,pal pies". Jest to przykład procesu egzotermicznego, w którym pies ulega samoczynnemu zapłonowi. Ma to niezwykle ważne znaczenie fizyczne, kiedy chcemy ,,unicestwić" nasze dotychczasową tezę, np. ,,Ale pal pies to. Tym zajmiemy się w kolejnym odcinku."
Jak widać fizyka może być bardzo interesującym przedmiotem, w zależności od tego, czy potrafimy znaleźć w niej ,,głębszy sens", czy tylko skupiamy się na przysłowiowym ,,de fał po de te". :)

Kubek gorącej herbaty.

- Serce, wytłumacz mi, dlaczego tak bardzo przeżywasz to, że Jego nie będzie przez weekend? Przecież to tylko kilka dni, nie wyjeżdża, nie idzie na wojnę, nie umiera, więc czemu tak lamentujesz?

- Bo widzisz rozumku, taka moja natura. Gdy go nie ma w pobliżu każde zadanie, którego podejmuję się co dnia nie jest tak warte uwagi i tak satysfakcjonujące gdy uda mi się je wykonać. To on jest moją siłą i motywacją. Może nie powiem, że dzięki niemu żyję, bo przy życiu trzymają mnie przyjaciele i rodzina, ale spośród tych wszystkich osób to On stanowi tą drugą połówkę, to drugie i mi strasznie potrzebne ,,Ja”.

- Przesadzasz, ważne jest to, że wierzysz w siebie. Dzięki temu przenosisz góry, wspinasz się na szczyty swojej duchowości, nie przejmujesz się podrzędnymi opiniami, które są nic nie warte w stosunku do tego, co sam czujesz.

- Ale chyba nie powiesz mi, że lepiej jest smakować sukces z kimś, kto jest dla Ciebie ważny i ty jesteś ważny dla niego, prawda?

- Oj serce, serce, czasem za bardzo daję ci dojść do głosu. Długo zastanawiałem się, czy pozwolić ci się uzależnić, bo wiedziałem, że to nie będzie dobry pomysł.

- I chciałeś tak całe życie? Być niczyj? Żyć bez nikogo przy twoim boku? Czym jest życie bez miłości!? Powiedz mi!

- …

- Niczym mój drogi, niczym! Jest pustką, jest egoizmem, bo tylko po to, żeby nie czuć smutku, kiedy nie ma się ukochaną osobę trochę dalej od siebie! Boisz się przywiązać, jesteś wygodnickim tchórzem! Boisz się bólu!

- Nie, nie jestem tchórzem, ani tym bardziej wygodnickim. Po prostu twierdzę, że równie dobrze można dać sobie radę z kimś, jak i bez kogoś.

- Może i tak, ale to nie to samo. Masz tylko suchą świadomość, że wykonałeś zadanie. Powiedz mi, jak często radość ci sprawia jeśli robisz coś sam?

- Zawsze!

- A jak możesz się komuś pochwalić?

- Eee… no w sumie to większą.

- A jak możesz się pochwalić Jemu?

- No tak teoretycznie…

- Nie sądzisz, że twoje życie jest lepsze, odkąd On w nim jest?

- No ok, ok, wygrałeś serce. Już mnie tak nie męcz!

- I też będziesz za nim tęsknić?

- Tak, tak będę… przeliczając te wszystkie korzyści, które to ze sobą niesie…

- ROZUM!

- No już dobrze, dobrze. Będę tęsknić, bo łączy nas wielka miłość, bla, bla, bla.

- Jest już nieodzowną częścią twojego życia i nie możesz tego traktować jako coś odrębnego, dlatego będziesz tęsknić razem ze mną.

- To jest za dużo nawet jak na mój pojemny mózg…

Zaufanie.

Czasami się zastanawiam, dlaczego wraz z wiekiem tak bardzo brakuje nam otwartości na drugiego człowieka. Dzieci są praktycznie bezbłędne w swoich osądach a mimo wszystko częściej potrafią wybaczyć niż dorosły człowiek.

Chciałabym znów mieć tak czyste serce, ale nie potrafię. Wokół niego tworzy się skorupa, strup stworzony z ran, które mi zadano. Może częściej nieumyślnie niż umyślnie. Teraz już wiem, że nie każdemu mogłabym zaufać, chociaż bym chciała. Dziecięca infantylność jest na tyle cudowna, że chciałabym ją w sobie zatrzymać na zawsze. Kiedy myślisz, że każdy człowiek ma w sobie coś dobrego i nie chcesz słyszeć innych słów. Trzeba tylko chęci, by się o tym przekonać.

Przeglądałam przed chwilą zdjęcia i wpisy na photoblogu. To zaledwie 3 lata a ile się zmieniło. Po raz kolejny ja się zmieniłam i ten proces mnie czasem przeraża, bo nie potrafię zaakceptować tego, kim jestem teraz. Ciągle chciałabym być lepsza i lepiej się czuć we własnej skórze, a do tego potrzebna jest wiara, że mimo wszystko jest jeszcze dobro na tym świecie a zło to jedynie wymiar, który można zwyczajnie przekroczyć.

Nie ma to jak filozoficzne rozmyślania chorowitka.

Dobranoc.

Bo podobno nikt nie zabierze nam wspomnień.

Chciałabym znów móc poczuć tą magię, która towarzyszyła mi na obozie. Moim pierwszym obozie, kiedy las pachniał szyszkami, mundur ogniskiem, a ja będąc jeszcze cywilem wracałam do namiotu w środku nocy z lilijką i chustą w ręku. Brakuje mi pachnącej garażem kanadyjki i lateksu, zalanego namiotu wraz z jego zawartością, pływającej w powodzi skarpetki i… magii. Kominka, na którym polały się łzy i Druhna pierwszy raz podniosła na nas głos, ,,pamiętnego ogniobrania”, słonego smaku morza i poczucia, że nie wiadomo skąd wszyscy ci ludzie znaleźli się moim życiu praktycznie z dnia na dzień i wywrócili je do góry nogami. Może nie chcący ale już na zawsze są zapisaną kartką w moich wspomnieniach pod tytułem ,,Ci, którzy sprawili, że czuję się kimś i jestem kimś”. Gdzieś w sercu pozostaje smutek, że to już nie wróci. Bo wszystko dzieje się w naszym życiu tylko raz i nie można do tego ciągle wracać. Tylko coś, co zdarzyło się raz i nie więcej ma swój urok, zostaje wyryte w naszych sercach, daje siłę i motywację do działania. Głupcem jest ten, kto myśli, że zamknie czas w klepsydrze, bo jej ziarenka stale przesypują się między przewężeniem. 

,,Skoro nie można się cofnąć, trzeba znaleźć najlepszy sposób, by pójść na przód.” 

Dzięki temu mottu w chwili, kiedy już myślałam, że wszystko stracone odzyskałam wiarę. Nie odmienię przeszłości, ale z każdym dniem mogę dowolnie zmieniać swoją przyszłość, dzięki czemu jestem człowiekiem wolnym.

Nic nie dzieje się w naszym życiu przypadkiem.

,,Teraz to już wiem”.

Miłostkowo.

Kocham cię. Ty kochasz mnie.
Nie rozumiem do końca mechanizmu miłości, na czym tak na prawdę polega. Ona zawsze bezpośrednio kojarzy się z dwojgiem ludzi wpatrzonych w siebie, którzy idą parkową ścieżką trzymając się za ręce.
…a przecież jest tyle odcieni tego uczucia.
Banalny przykład choćby z naszego domowego ogniska- miłość rodziców do swoich dzieci i na odwrót. Takie codzienne, a jakże często pomijane. Mama czule opatula kołdrą swoją córeczkę, żeby w nocy nie zmarzła i nabawiła się kataru. Tata poświęcający swój cenny czas nadgodzinom w pracy, żeby kupić synowi nowy komputer, o którym tak bardzo marzył przez ostatnie kilka miesięcy.
Można kochać przyjaciela? Chyba tak, jeśli to, gdy odejdzie sprawia tak ogromny ból, a kiedy pojawi się na horyzoncie nasze serce wcześniej umierające z tęsknoty powoli powraca do normalnego rytmu i wszystko znów jest na miejscu.
Można kochać w gniewie. Czasem jest tak, że choćby nie wiem, jak bardzo negatywne uczucia wzbudzała w nas postawa jakiejś osoby, to mimo wszystko… kochamy ją za to. Można też kogoś tak bardzo kochać, że aż nienawidzić, kiedy ten, bądź ta, na których nam zależy, robią sobie świadomie krzywdę fizyczną, bądź psychiczną. Bywa i tak, że to wszystko, co złe jest wymierzone przeciwko nam. Jeśli jednak kochamy całym sercem nie jesteśmy w stanie porzucić tego uczucia.
Czym więc jesteś?
Gdy już ktoś wpada w twoje sidła szybko go nie puszczasz, chyba że ktoś nie chce się poddać symfonii i pięknu świata, które oferujesz. Jesteś więc pułapką, czy wybawieniem? Pokazujesz wszystko w zupełnie innych kolorach. Pozwalasz spojrzeć na życie oczami… dziecka. Tak prostymi i czystymi, nie skażonymi zarazą samotności, śmierci współczesnego świata, jeśliś czysta i prawdziwa. Nie gdy zazdrość i zachłanność cię zdominuje.
Prowadź ludzi, jak prowadzisz przez wieki. Kto podąży twoją ścieżką na pewno się nie zgubi, bo ty nam zawsze wyjdziesz na przeciw.
Tyle na dzisiaj.
Dobranoc.